دمپایی طبی سهند نوعی کفش است که پاشنه آن کاملا خالی است و جلوی آن فقط یک کلاهک است و بیشتر آن ها ته صاف هستند و جنس آن اغلب از چرم، پلاستیک، پارچه و … کاملا سبک و نرم است. انواع دمپایی ها با توجه به موقعیت پوشیدن و هدف عملکرد متفاوت است.
به عنوان مثال دمپایی های ساحلی از پارچه ساخته نمی شوند، بلکه پلاستیکی هستند، زیرا ضد آب هستند و به راحتی تمیز می شوند. اما از دمپایی های داخلی در فصل زمستان برای گرم نگه داشتن پارچه های کرکی به جای پلاستیک می توان استفاده کرد تا افراد بتوانند لذت بیشتری در اتاق نشیمن داشته باشند.
همچنین دمپایی های ضد الکتریسیته ساکن وجود دارد که معمولاً در کارخانه های الکترونیک و کارگاه های تمیز استفاده می شود. دمپایی، کفش بدون رویه در نیمه دوم، به طور کلی در داخل خانه پوشیده می شود.
معمولاً به سه برآمدگی اطلاق می شود که فقط از کفش یا پا عبور می کنند یا جهت کفش و پا موازی با کف پا است یا صفحه تقریبی که سطح داخلی کف پا در آن قرار دارد و همسطح است. با خط امتداد محور ساق پا به شرط آسیب نرساندن به کفش یا پا حرکت کفش می تواند کفش را از پا جدا کند و دمپایی در زندگی روزمره مردم بسیار مورد استفاده قرار گرفته است.
اصل و نسب
یک ضرب المثل رایج این است که دمپایی در دوران میجی در ژاپن ایجاد شد. در واقع، دمپایی‌ها پیش از این در هند پدید آمدند. ژو کوفی، یک مقام رسمی در گوانگشی در سلسله سانگ جنوبی، دو نوع دمپایی چرمی را که مردم محلی در جیائوزی می پوشند، ضبط کرده است: یکی از چرم است، و یک ستون کوچک با سر یک اینچی بلند و استخوانی در آن وجود دارد.
وسط، که هنگام راه رفتن توسط انگشتان پا نگه داشته می شود؛ چرم قرمز ضربدری در کف چرم قرار می گیرد و پا نفوذ می کند و راه می رود. او همچنین گفت که شکل این دمپایی های چرمی دقیقاً همان شکلی است که در آن زمان آرهات در تابلو می پوشید. ژو کوفی همچنین دمپایی قرمزی را توصیف کرد که مردمان لینگو باستان در جنوب هند می پوشیدند، که همان دمپایی هایی است که آرهات ها در نقاشی می پوشیدند.
دمپایی نیز عمیقاً با فرهنگ برخی مناطق خاص مرتبط است.در بسیاری از کشورهای آسیایی هنگام ورود به خانه دمپایی های داخلی باید تعویض شوند.همچنین دمپایی مخصوص حمام در توالت وجود دارد و معمولاً دمپایی میزبان و مهمان از هم متمایز می شود.
